6 Şubat’ta meydana gelen depremden sonra gelen ilk bayramımız. Bayram dediğime bakmayın buruk bir gün yaşıyoruz. Ne evlerimizi temizleyebildik ne de bayram için tatlı telaşlara girebildik.
Eskiden her bayram camlarımızı temizler, perdelerimizi yıkar, halılarımızı silkeler evimizi dip köşe temizlerdik. Bayram yaklaştıkça alışveriş heyecanı sarardı hepimizi. Alışverişe Diyarbakır’ın en işlek caddesi olan Sakarya Caddesi’nden başlardık. Tıklım tıklım olurdu cadde. Sonra aradığımızı bulamaz dolmuşa biner, Çarşîyâ şêwitî dediğimiz Balıkçılar başına giderdik. Bayram bizler için yeni kıyafet, şeker, harçlık ve de en sevdiğimiz yemekler demekti. Bayramdan bir gün önce yani arefe günleri Diyarbakır çöreği, baklava yapardık. Gecesinde kavurmamızı kavurur, sabah kahvaltıda yerdik. Sabah kalktığımızda yeni kıyafetlerimizi giyer, aile üyeleriyle bayramlaşıp, kavurmamızı yer ve sonra komşulara bayrama giderdik. En güzel şekerleri almak için şeker seçerdik. Sonra büyüklerimizi görmeye el öpmeye giderdik. Büyüklerimizde harçlık verince biz havalara uçardık. O harçlıklarla markete gider yine şeker ve çikolata alırdık. O kadar çok şeker ve çikolata yerdik ki ertesi güne muhakkak hastalanırdık. Yine de çok eğlenir ve çok gülerdik. Mutluyduk. Heyecanlıydık. Her şeyiyle saf, temiz, ve neşe doluyduk. Ah çekiyorum içten içe. Ne güzeldi o eski bayramlar diyorum. Çünkü evlerimiz vardı. Arkadaşlarımız, dostlarımız, akrabalarımız ve komşularımız sağdı.
Peki şimdi nasıldı bayram.?
Eskisi gibi olmadığı kesin. Şimdiki nesil için üzülüyorum; eski bayramların tadını, heyecanını bilmiyorlar. Her şeyin farkındalar, her acıya şahitler. Televizyondan, internetten öğreniyorlar ve görüyorlar ülkemizin başına gelen olayları. Acımız büyük, evlerimiz yıkık dökük, şehirlerimiz harâbe. Ülkemizin yaşadığı bu acı deprem olayında kimi babasını, kimi anasını, kimi evladını ve kimi en yakın akrabasını, dostunu yitirdi. Doğrudan ve dolaylı olarak 9 milyon insanın etkilendiği bu depremde hepimiz umudumuzu kaybettik. Evimizi, sevdiklerimizi bir anda yitirdik. Kirlendi bu dünya; acımız büyük, yaramız taze. Ve bu asrın felaketinden sonra gelen ilk Ramazan bayramı. Doğrusu bayram bile demek gelmiyor ya içimden ve içimizden. Unutmayalım bugünlerimizi ve sevdiklerimizin kıymetini bilelim. Onlara sıkı sıkı sarılalım. Hayat bu ne olacağı belli olmuyor. Yarın olmayacak gibi uzun uzun sohbetler edelim. Birbirimizin yaralarını şefkatle saralım. Bizden sonra gelecek nesiller için bu acıların olmayacağı daha güzel bayramlar diliyorum. Umut ediyorum ki her şey geçecek. Güzellik ve iyilik bakî kalacaktır.
Herkese iyi bayramlar diliyorum.
